Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

The football b*tch can't die. Long live the football b*tch!!

Η ομάδα μου χάνει. Πολλά.
Και δεν εννοώ με το συνηθισμένο κυπριακό τρόπο του στυλ: είχαμε μια κακή μέρα ή η άλλη ομάδα επετούσε. Εννοώ η ομάδα χάνει τα αυτονόητα, τα πιο εύκολα ματς, τα σίουρα τρίποντα, μες την κατάμεστη έδρα μας, που ομάδες μικρότερων κατηγοριών κτλ κτλ.

Εν έχουμε να δείξουμε τζιαι καμιά σπουδαία τροπαιοθήκη. Ένα κύπελλο τζιαι μια ασπίδα ούλλα τζιαι ούλλα, που μια χρονιά που είσσε πιο πολλά σκαμπανευάσματα τζιαι που δραματική σειρά του Τσιάκκα. Ακόμα τζιαι σήμερα, μετά που τόσα χρόνια, η χρονιά των τρόπαιων εν ίσως το μοναδικό happy place στο οποίο μπορούμε να επιστρέψουμε εμείς οι οπαδοί/φίλαθλοι/φίλοι και γνωστοί when the going gets tough.
(Σημείωση: το happy place για όσους εν ξέρουν που FRIENDS ή που Coupling κ.τ.λ., εν το imaginary place/situation people choose to retreat into when things go bad π.χ. καμιά εξωτική παραλία, ένα λιβάδι κάτω από έναστρο ουρανό με τη Συμφωνική Ορχήστρα Βιέννης να παίζει στο background, την μπουτίκ του Manolo Blahnik στο Chelsea, το Hummingbird Bakery στο Portobello, το Food Hall του Marks & Spencers (ή του Harrod's για τους πιο απαιτητικούς), το υπνοδωμάτιο της Carla Bruni - χωρίς τον Σαρκοζι ... anything goes!!!)

Εν έχουμε καν μεγάλα ονόματα στο ρόστερ μας γιατί είμαστε τζιαι φτωχό σωματείο. Με μια ομάδα ασανσερ που αλλάσει κατηγορίες όπως τα πουκάμισα, και με προφίλ οπαδού κατά κανόνα μούρμουρο, ανικανοποίητο, ιδιότροπο, κατζιάρη τζιαι ξερόλα με δόσεις συνδρόμου κατωτερότητας, λιανίσκει τζιαι ο κόσμος μας. Αφού η νέα γενιά ντρέπεται να λαλεί με ποιά ομάδα είναι άμπατζε περιπέζουν τους (όπως μου έτυχε εμένα στο δημοτικό. Αν και στο νηπιαγωγείο έδερνα όποιον μου επερίπεζε την ομάδα μου).

Για πολλούς τούτη η ομάδα εν ένας σύνδεσμος. Σύνδεσμος με την πόλη, την γειτονία, τον κόσμο, τους παλιούς φίλους που χάσαμε, που σκορπιστήκαμε. Οι παραπάνω είναι κάτι γραφικοί ρομαντικοί τύποι, σαν τον παπά μου που έπρεπε να μου το μεταφέρει ΤΖΙΑΙ τούτο όπως διάφορα άλλα αΐπια, για να βασανιούμαι. Στην δική μου περίπτωση, τούτη η ομάδα έφερε με κοντά σε ανθρώπους, έγινε αιτία να αναπτύξω φιλιές και έκαμε τζίνους τους πρώτους μοναχικούς και μελαγχολικούς μήνες στην Αγγλία πιο εύκολους, πιο ανέμελους και στη συνέχεια πιο interesting λόγω των ανθρώπων με τους οποίους με ένωσε.
Φέτος ειδικά η χρονιά είναι ένα δράμα. Χωρίς να σταυρώσουμε νίκη, είμαστε στο Siberian Express δεύτερης κατηγορίας (το Orient Express δια θέση μόνο στα πλούσια σωματεία και στον Ηρακλή Πουαρώ). Μια κατάσταση, την οποία ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ δεχτήκαμε σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα, ως συνήθως, γιατί έτσι εν η νοοτροπία μας, να τρώμε πάτσο πάνω στον πάτσο σε σημείο που αν δεν έρτει ο πάτσος, πρώτον αναρωτιούμαστε που είναι και δεύτερον πάμε τζιαι γυρέφκουμεν τον. Πάτσο τον οποίο εφάμεν την περασμένη βδομάδα τζιαι για τον οποίο ακόμα να αντιδράσουμε...... και ούτε πρόκειται!

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕΧΡΙ ΧΘΕΣ!!!!!!!

Εν γεγονός ότι ένα γκολ δεν φέρνει την άνοιξη, ότι έχουμε πολλή δρόμο μπροστά μας ή ότι μπορεί να ήταν απλώς μια one off φάση, αλλά η ουσία είναι ότι:
-εφέραμε ισοπαλία
-στην πρώτη ομάδα στη βαθμολογία
-στην έδρα της
-στο πρωτελευταίο λεπτό
-με γκολ από ένα νεαρό Κύπραιο κυπραιότατο ποδοσφαιριστή

Και no offence στην άλλη ομάδα, έσσιει πάρα πολλά καλούς παίχτες, μια αξιόλογη πορεία στο πρωτάθλημα τζιαι εφόσον έσσιει κάτι χρόνια να πιάσει πρωτάθλημα στατιστικά και ηθικά εν η σειρά της, αλλά the bottom line is....


IT WILL TAKE MUCH MUCH MORE TO TAKE THIS BITCH
DOWN FOLKS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

YEAH BABY!!!!!!

YEAH BABY!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

7 things that can go wrong during a Job Interview

1. Να ξεχάσεις το όνομα του interviewer πριν πάεις στο interview, τζιαι όταν φτάσεις τζιαμέ να μεν ξέρεις με ποιόν έσσιεις το ραντεβού.

2. Να ξεχάσεις το όνομα του interviewer DURING the interview, και να τον κοιτάς με αποχαυνωμένο ύφος και να του λαλείς "εεεε ναι κύριε....... εεεμμμμμ".

3. Να ξεχάσεις το όνομα της εταιρείας στην οποία κάμνεις το interview.

4. Να σσιονόσεις τον καφέ που σε τζεράσαν πάνω στο τραπέζι/σημειώσεις τους/πόθκια τους.

5. Να ευχηθείς σε μια που τις interviewers "καλή λευτεριά" αφού εν φανερό ότι όπου νάσε γεννά, για να φανείς καλός/παρατηρητικός/ευγενικός, τζιαι να σε δει με βλέμμα απορίας και ενόχλησης και να σε πληροφορήσει ότι ΔΕΝ είναι έγκυος.

6. Να τους πεις ότι η αντίπαλη εταιρεία ήδη έκαμε σου interview, τζιαι ήδη απέρριψε σε. Τζιαι είσαι πολλά depressed για το γεγονός.

7. Να μεν εμφανιστείς καθόλου στο interview!!!


And no, surprisingly enough I didn't get the job......

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Yes they.... can they?....

Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ
να πηγαίνω στο σχολειό
να μαθαίνω γράμματα...
Η ιστορία μπορεί να απέδειξε τελικά ότι το κρυφό σχολειό δεν υπήρχε στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, δυστυχώς όμως το φανερό όπως και το κρυφό σχολείο + φροντιστήριο στην Κύπρο του 20ου και 21ου ζει και βασιλεύει (σε περίπτωση που ρωτήσει η γοργόνα-αδερφή του Μέγα Αλέξανδρου).


Τι ήταν η δήλωση της μπροστάρισσας της ΟΕΛΜΕΚ εχτές;; "Η ΟΕΛΜΕΚ αγωνίζεται για αναβάθμιση του δημοσίου σχολείου ούτως ώστε να τερματιστούν τα φροντιστήρια, νόμιμα ΚΑΙ παράνομα";
Αγαπητή κυρία Σεμελίδου, τους γονείς ερώτησες τους;;;;;;;;
Ενιξέρω για σένα που είσαι καθηγήτρια τζιαι τα απογεύματα είσαι σπίτι τζιαι κάθεσαι (ή αν δεν κάθεσαι ΣΙΟΥΡΑ κάμνεις ιδιαίτερα στους μαθητές σου πέρκι έχουν a chance in hell να περάσουν στο πανεπιστήμιο) αλλά τα ιδιαίτερα είναι αναγκαία τζιαι μεν μας τα στερείς.
Τι θα κάμνουν οι μανάες αν τα παιθκιά τους μεινίσκουν σπίτι τα απογεύματα; Όσες μανάες δουλεύκουν θα έχουν την έννοια τους, τζιαι όσες εν σπίτι θα σπάζουν τα νεύρα τους γιατί θα τα έχουν μες τα πόθκια τους. Τζιαι όταν μιλούμε για μωρά ("μωρά") γυμνασίου τζιαι λυκείου, μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό συνεχίζει σε έτσι ηλικία τα μπαλέτα τζιαι τα ταεκ-βο-ντο τζιαι εν συνήθως όσα εν καλά τζιαι παν τζιαι αγώνες. Τα υπόλοιπα επαραιτήσαν τα που το Grade II (στην περίπτωση του πιάνου ας πούμε). Τα υπόλοιπα εννα παν τα αγγλικά τους, τα μαθηματικά τους, τη χημεία τους, τα νεα τους... το οποίο σημαίνει τα απογεύματα ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΝΑ ΚΑΜΝΟΥΝ!!!


Αν που η ωρα 12 που σχολάνουν (γιατί έτσι ώρα σχολάνουν, θωρώ τους εγώ που φεύκουν που το δεύτερο διάλειμα τζιαι χάνουν τζιαι τις μισές περιόδους) ΤΙ ΘΑ ΚΑΜΝΟΥΝ ΩΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ;;


Να σου πω εγώ κυρία Σεμελίδου τι θα κάμνουν. Στην αρχή θα πιέννουν στο MasterChef κοντά στο σχολείο τζιαι θα αγοράζουν λουκανικόπιττες τζιαι γαλατάκια. Θα κάθουνται με τα πόθκια πάνω στα τραπεζάκια τζιαι θα τρων. Ξέρεις πόσες θερμίδες έχουν τούτα;; Οπότε έχουμε το
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 1: Παιδική παχυσαρκία


Μετά θα φκένουν πας τις μοτόρες των παρέων τους χωρίς κράνη για να παν ως το κέντρο αφού εν κιάρουν να παν περπατητοί (εν τζιαι 20 λεπτά περπάτημα τα εβλοημένα!!) Οι παρέες τους ΑΝ έχουν άδεια για μοτόρα, άδεια για διπλοκαβάλλα εν έχουν ΣΙΟΥΡΑ (παλιά ήθελες κανονική άδεια αυτοκινήτου για να βάλεις διπλοκαβάλλα πας τη μοτόρα, τωρά εν ξέρω αν ακόμα ισχύει). Συνεπάγεται εν έχουν ούτε ασφάλειες κτλ. Με αποτέλεσμα να προσπαθούν να αποφύγουν την αστυνομία, με ότι τούτο να σημαίνει. Είτε να πιένουν που κάτι άσχετα δρομούθκια, είτε να οδηγούν όπως τους πελλούς να φύουν του μπάτσου. Σε συνδιασμό με την απειρία τους + τον κίνδυνο στο δρόμο έχουμε το
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 2: Ρίσκο τόσο για τους μιτσιούς, όσο τζιαι για τους άλλους οδηγούς
(τζιαι μεν νομίζεται οι μοτόρες εν το μόνο οδικό πρόβλημα με τους μιτσιούς. Τωρά έγινε της μόδας να κρατούν κάτι παλιά ΒΜW στημένα τζιαι να βάλουν τζιαι κόντρες. Έξω που το σχολείο. Το παλιό BMW να μου πεις πάει τζιαι νάρτει. Ο μιτσής ο 17χρονος που έρκεται σχολείο με το X5, βάλλει τζιαι καμιά 10ρκα φίλους του μέσα τζιαι ΜΕΤΑ κάμνει κόντρες, what's his excuse?!)

Τζιαι αφού φτάσουν στο κέντρο με τις μοτόρες/αυτοκίνητα/άμαξα που την σέρνουν μαύρα άλογα, ξεκινά το
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 3: Ξαπολιούνται οι μιτσιές μες τα καταστήματα, τζιαι οι μιτσιοί μες τα σφαιριστήρια
Δαμέ ντάξει αντιλαμβάνομαι μουρμουρώ τζιαι εγώ όπως το γέρο, αλλά ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ τούτοι οι μιτσίοι;;; Τον τζιαιρό μας εδίαν μας ο παπάς μας το Σάββατο ένα δεκάλιρο τζιαι ας ετολμούσαμε να μας λείψει ως το άλλο Σάββατο!!!! Την πρώτη φορά που εξαπολύθηκα μες τα καταστήματα ήταν μετά το καλοκαίρι που εδούλεψα σε fast-food chain (4.5 μήνες = 650 λίρες Κύπρου) τζιαι επία το φτωχό τζιαι αγόρασα ρούχα, κινητό κτλ. Τζιαι αστεία αστεία, με τζίνες τις 650 λίρες επέρασα κανένα 10μηνο, τις πεζίνες μου (η σκουτερούα τότε με 1.5 λίρα εγέμωνε), τα τσιάρα μου (εν πάτσους που ήθελα...), το φραππέ μου (1.10 τζιαι ήταν τζιαι ακριβό), εεεε αυτά βασικά. Τωρά; Προχτές είδα μια 17χρονη που εβάσταν τσάντα Louis Vuitton για όνομα του Θεού!!! Τζιαι της μάνας της να ήταν, ήντα μάνα διά το τσαντικό των μερικών χιλιάδων ευρώ της 17χρονης κόρης της;; Ή μου είναι αδύνατο πλέον να δω μιτσή χωρίς I-Phone. Που στην Αγγλία εν το έπιανα γιατί εσκέφτουμουν το πάγιο της Ο2 (25 λίρες ήταν, αλλά να σε χρεώσει τζιαι τηλεφωνήματα σε άλλα networks, μηνύματα (ειδικά τζίνα που έστελνες Κύπρο), να έπιανες τζιαι σε κανένα σταθερό κρατικής υπηρεσίας τζιαι να σε έχουν on hold κανένα 20λεπτο για 1 λίρα το λεπτό, ε το 70λιρούι εποσόννετουν το μήνα. Μίνιμουμ!). Σημείωση ότι για αρκετό τζιαιρό στην Αγγλία ούλλα τούτα τα γκατζεττούθκια ήταν αρκετά πιο φτηνά από ότι στην Κύπρο. Ένιγουει. Να μεν τα πολυλογούμε.

Γιαυτό φτάνουμε αισίως και στο
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 4: Αν δεν έχουν να παν φροντισήριο το απόγευμα, που τις 12 που φέφκουν που το σχολείο ως τα μεσάνυχτα ασπούμε που εννα συναχτούν σπίτι, τι λαλείς να κάμνουν κυρία Σεμελίδου μου; ΠΑΡΑΚΑΛΑ ναν τσιάρο ΜΟΝΟ!! Τζιαι επίσης εν ξέρω για τα δημόσια, εμάς εκάμαν μας sex education στη δευτέρα γυμνασίου τζιαι η καλύτερη συμβουλή που είχαν τότε να προσφέρουν ήταν το Just Say No!!!! Ως γεγονός....
Τζιαι ντάξει να μεν είμαστε άδικοι, εν τζιαι σημαίνει ότι οι μιτσιοί εννα χωρκογυρίζουν όλη μέρα. Αλλά τζιαι σπίτι να είναι:
- θα κάθουνται στην τηλεόραση
- θα κάθουνται στο ίντερνετ (είδετε τζίνη τη διαφήμιση με το "Δεν ξέρεις ποιός μπορεί να είναι ο φίλος σου στο ίντερνετ" με τζίνον το γέρο, μπρρρρρ!)
- θα λερώνουν
- ΔΕΝ θα βοηθούν στις δουλειές
- θα βασανίζουν τη μάνα/τη Φιλιππινέζα/το κάττο/το γείτονα

Πρόβλημα...


Πρόβλημα....


Πρόβλημα.....


Όι μάνα μου, ούτε τούτος εν μπορεί να μας λύσει το πρόβλημα. Μόνο το φροντιστήριο μπορεί!!

Τελικά κυρία Σεμελίδου μου, αλόπως εν έσσιεις παιθκιά δικά σου εσύ;