The football b*tch can't die. Long live the football b*tch!!

Η ομάδα μου χάνει. Πολλά.

Και δεν εννοώ με το συνηθισμένο κυπριακό τρόπο του στυλ: είχαμε μια κακή μέρα ή η άλλη ομάδα επετούσε. Εννοώ η ομάδα χάνει τα αυτονόητα, τα πιο εύκολα ματς, τα σίουρα τρίποντα, μες την κατάμεστη έδρα μας, που ομάδες μικρότερων κατηγοριών κτλ κτλ.

Εν έχουμε να δείξουμε τζιαι καμιά σπουδαία τροπαιοθήκη. Ένα κύπελλο τζιαι μια ασπίδα ούλλα τζιαι ούλλα, που μια χρονιά που είσσε πιο πολλά σκαμπανευάσματα τζιαι που δραματική σειρά του Τσιάκκα. Ακόμα τζιαι σήμερα, μετά που τόσα χρόνια, η χρονιά των τρόπαιων εν ίσως το μοναδικό happy place στο οποίο μπορούμε να επιστρέψουμε εμείς οι οπαδοί/φίλαθλοι/φίλοι και γνωστοί when the going gets tough.

(Σημείωση: το happy place για όσους εν ξέρουν που FRIENDS ή που Coupling κ.τ.λ., εν το imaginary place/situation people choose to retreat into when things go bad π.χ. καμιά εξωτική παραλία, ένα λιβάδι κάτω από έναστρο ουρανό με τη Συμφωνική Ορχήστρα Βιέννης να παίζει στο background, την μπουτίκ του Manolo Blahnik στο Chelsea, το Hummingbird Bakery στο Portobello, το Food Hall του Marks & Spencers (ή του Harrod's για τους πιο απαιτητικούς), το υπνοδωμάτιο της Carla Bruni - χωρίς τον Σαρκοζι ... anything goes!!!)

Εν έχουμε καν μεγάλα ονόματα στο ρόστερ μας γιατί είμαστε τζιαι φτωχό σωματείο. Με μια ομάδα ασανσερ που αλλάσει κατηγορίες όπως τα πουκάμισα, και με προφίλ οπαδού κατά κανόνα μούρμουρο, ανικανοποίητο, ιδιότροπο, κατζιάρη τζιαι ξερόλα με δόσεις συνδρόμου κατωτερότητας, λιανίσκει τζιαι ο κόσμος μας. Αφού η νέα γενιά ντρέπεται να λαλεί με ποιά ομάδα είναι άμπατζε περιπέζουν τους (όπως μου έτυχε εμένα στο δημοτικό. Αν και στο νηπιαγωγείο έδερνα όποιον μου επερίπεζε την ομάδα μου).

Για πολλούς τούτη η ομάδα εν ένας σύνδεσμος. Σύνδεσμος με την πόλη, την γειτονία, τον κόσμο, τους παλιούς φίλους που χάσαμε, που σκορπιστήκαμε. Οι παραπάνω είναι κάτι γραφικοί ρομαντικοί τύποι, σαν τον παπά μου που έπρεπε να μου το μεταφέρει ΤΖΙΑΙ τούτο όπως διάφορα άλλα αΐπια, για να βασανιούμαι. Στην δική μου περίπτωση, τούτη η ομάδα έφερε με κοντά σε ανθρώπους, έγινε αιτία να αναπτύξω φιλιές και έκαμε τζίνους τους πρώτους μοναχικούς και μελαγχολικούς μήνες στην Αγγλία πιο εύκολους, πιο ανέμελους και στη συνέχεια πιο interesting λόγω των ανθρώπων με τους οποίους με ένωσε.

Φέτος ειδικά η χρονιά είναι ένα δράμα. Χωρίς να σταυρώσουμε νίκη, είμαστε στο Siberian Express δεύτερης κατηγορίας (το Orient Express δια θέση μόνο στα πλούσια σωματεία και στον Ηρακλή Πουαρώ). Μια κατάσταση, την οποία ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ δεχτήκαμε σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα, ως συνήθως, γιατί έτσι εν η νοοτροπία μας, να τρώμε πάτσο πάνω στον πάτσο σε σημείο που αν δεν έρτει ο πάτσος, πρώτον αναρωτιούμαστε που είναι και δεύτερον πάμε τζιαι γυρέφκουμεν τον. Πάτσο τον οποίο εφάμεν την περασμένη βδομάδα τζιαι για τον οποίο ακόμα να αντιδράσουμε...... και ούτε πρόκειται!

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕΧΡΙ ΧΘΕΣ!!!!!!!

Εν γεγονός ότι ένα γκολ δεν φέρνει την άνοιξη, ότι έχουμε πολλή δρόμο μπροστά μας ή ότι μπορεί να ήταν απλώς μια one off φάση, αλλά η ουσία είναι ότι:

-εφέραμε ισοπαλία

-στην πρώτη ομάδα στη βαθμολογία
-στην έδρα της
-στο πρωτελευταίο λεπτό
-με γκολ από ένα νεαρό Κύπραιο κυπραιότατο ποδοσφαιριστή

Και no offence στην άλλη ομάδα, έσσιει πάρα πολλά καλούς παίχτες, μια αξιόλογη πορεία στο πρωτάθλημα τζιαι εφόσον έσσιει κάτι χρόνια να πιάσει πρωτάθλημα στατιστικά και ηθικά εν η σειρά της, αλλά the bottom line is....

IT WILL TAKE MUCH MUCH MORE TO TAKE THIS BITCH

DOWN FOLKS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

YEAH BABY!!!!!!

YEAH BABY!!!!!!!!!!!!!!!!!